Waar zijn de mannen van toen? De mannen die vochten. Puur en alleen voor het meisje gingen en hier dan ook écht alles voor deden. De zoetsappige romantische verhalen van mijn moeder en tante zette me aan het denken. De mannen van toen zijn er niet meer. Althans, niet in mijn wereld.
Wie kent er namelijk een man die eerder terug komt van zijn vakantie met z’n maten? Gewoonweg omdat hij z’n meisje mist. Dat doet toch geen enkele vent meer tegenwoordig. Hij kijkt wel uit. Straks gaat het vrouwtje nog denken dat zij belangrijker is dan zijn vrienden.
Of een man die elke dag met z’n fietsje voorbij komt fietsen. Gewoon omdat hij jou even wil zien. Een kleine glimp van jou wil opvangen. Een man die elke week een kaart bij jou in de winkel komt kopen, omdat hij - natuurlijk zogenaamd - ruzie heeft met z’n moeder. En dat jij dan maanden later een grote stapel kaarten uit jouw winkel terug vindt. In zijn la. Dat is liefde.
En stel je voor dat je als vrouw ’s avonds lekker wild de beest uit gaat hangen met je best friends. Daarna moet je helemaal zielsalleen in de duisternis naar huis fietsen. Je hebt totaal niet om hulp of iets gevraagd, maar dan staat hij daar ineens. Met de auto. Want jij moet wel veilig thuiskomen.
Klinkt misschien ook wel een beetje treurig en triest, want wij vrouwen kunnen héél goed alleen naar huis fietsen. Maar, het gaat om het principe. Die drang van de man om een meisje echt te winnen én te houden. En veilig thuis te brengen.
Waar zijn de mannen zoals mijn vader? Hij wist na de eerste ontmoeting met mijn moeder dat zij de ware voor hem was. En ze hoefde hem niet. Oh nee, absoluut niet. Maar hij streed, vocht en gooide al zijn charmes in de strijd om haar te krijgen. Ze zijn nu 25 jaar gelukkig getrouwd. Ook iets wat je niet zo vaak meer ziet.
Waar is die tijd gebleven? Komt het door de sociale media? Is er te veel verleiding, verlokking of aantrekkingskracht uit andere hoeken? Waarom is het gras altijd groener aan de overkant? Tenminste. Dat lijkt dan zo. Is het dan misschien WhatsApp dat alles zo makkelijk, simpel en eigenlijk onwijs suf maakt? Wie weet heeft het wel te maken met de individualisering. Of zijn dit soort mannen er gewoon echt niet meer?
Wij vrouwen worden nu afgewimpeld omdat meneer even met zichzelf in de knoop zit. Seriously. Al die twijfels en onzekerheden. Die enorme besluiteloosheid. Vroeger wisten ze het gewoon. Diep van binnen, in hun hart. Nu weet niemand het meer. Want, misschien is dit niet alles. Altijd die ellendige zoektocht naar meer. We moeten het er maar mee doen. Good luck dames.
De mannen van toen, veranderen wel.
Liefs,
Amanda
Ik ben er van overtuigd dat die mannen er nog steeds zijn, ze zijn schaars maar zeker aanwezig.
BeantwoordenVerwijderenDaarom moeten vrouwen nooit genoegen nemen met minder, because we are rare diamonds!
Heb me ook wel eens afgevraagd waar die mannen van toen waren zoals je schijft over je vader en moeder, dat zijn toch DE verhalen, laten we wel wezen!
Maar de tijden zijn inderdaad veranderd en daar mogen we best in mee gaan, zolang we onze normen en waarden maar behouden.
They are out there Amanda, you just wait and see! ;)
-x-
They are out there, ik geloof je. Alleen de tijden zijn inderdaad veranderd. Maar je hebt gelijk over normen en waarden. Die behouden we sowieso. Haha, nu ben ik wel benieuwd wie jij bent!
VerwijderenAmanda, een probleem is misschien dat er nu door emancipatie veel vrouwen zijn niet zo behandeld willen worden. Mannen moeten maar oppassen dat ze niet zomaar als "stalker" worden gezien wanneer een man heel erg zijn best doet om haar iedere dag te kunnen zien of overal bij te willen zijn. Het lijkt misschien het ideaal beeld van een persoon die zoveel om je geeft dat diegene je zowat stalkt uit verliefdheid, maar in de praktijk werkt het vaak averechts. Het wordt vaak (uiteindelijk) saai en het gras lijkt ergens anders groener door spanning met een ander persoon waardoor veel mensen vreemdgaan of het uitmaken. Om maar niet afgewezen te worden om die reden, blijven mannen (misschien naar jouw mening te vaak) weg op de momenten die jij beschrijft om het safe te spelen. Als er tussen mannen gepraat wordt over hun vriendin die ze zeker wel willen houden, maar niet weten hoe ze dat nou moeten aanpakken, hoor ik vaak: "Vrouwen weten gewoon echt niet wat ze willen". Dat klopt misschien wel, het is nooit perfect genoeg, wat volgens mij komt door alle romantische filmscenario's die niet compleet het echte leven weerspiegelen. Mannen moeten een goede mix hebben tussen hard maar gentle, lief en begripvol. Dat zijn de mannen die het het langste uithouden binnen een relatie. Als mannen zich zo gedragen als jij beschrijft, zou voor veel vrouwen het mysterische en de spanning er snel af zijn, daar kijken veel mannen wel voor uit.
BeantwoordenVerwijderenOm het even op mezelf te betrekken, ik ben bijvoorbeeld vrij lang in een relatie geweest waar ik teveel gaf, misschien wel zo deed als jij hierboven beschrijft, ongeacht wat ik terugkreeg. Hier kreeg ik in het begin veel bewondering en respect van haar voor, maar naarmate ik steeds meer tijd aan haar besteed had, hoe meer afstand ze van me wilde nemen. Dit voelde op een gegeven moment zo verkeerd, dat ik er moeilijk genoeg een punt achter had gezet, zonder dat ik dat eigenlijk echt wilde. Het brak me enorm op, de manier hoe ik veel gaf en te weinig terug kreeg. Vervolgens na een tijdje, omdat ik redelijk hard naar haar was om het af te sluiten, begon het tij te keren. Nu het weer goed gaat ga ik natuurlijk niet weer zoals vanouds verder, ik kijk wel uit hoeveel ik geef, het moet wel gelijk blijven. Sterker nog, ik merk dat als ik op momenten nog minder geef, ze zelfs meer geeft dan dat ik eerst deed.
Per persoon verschilt het gewoon enorm hoeveel ze willen geven of ontvangen, en binnen een relatie moet je altijd de juiste balans vinden. Jij vindt echt wel de persoon die je nu beschrijft, als dat hetgeen is wat jij wilt, ze zijn er sowieso. Veel mannen zullen het in eerste instantie niet laten blijken dat ze zo zijn door de harde maatschappij in Nederland, maar zodra iemand helemaal gek op je is, kom je er vanzelf achter! Zodra je je niet teveel bezig houdt met hieraan denken of zoeken naar de perfecte man is het goed. Zulke personen komen vaak op je pad als je het totaal niet verwacht had. Bijvoorbeeld wat je zegt over je moeder; waarschijnlijk had ze het ook helemaal niet aan zien komen waardoor ze niks van hem moest hebben. Uiteindelijk heeft je vader haar ogen geopend dat het toch de moeite waard was.
Gedraag je altijd alsof je al de perfecte man hebt, niet focussen op de zoektocht of je hier verder mee bezighouden, grote kans dat mannen dan voor je gaan vechten en zich gedragen waar jij je het beste bij voelt! En wees verder gewoon jezelf. ;)
Xx Ruben
Ruben. Allereerst, lief dat je zo'n lange reactie typt. Maar, ik denk dat je mijn blog echt veel te serieus hebt genomen. Gisteravond zat ik op een verjaardag met een wijntje en vrouwen. Ik werd geïnspireerd en heb deze blog in een uurtje getikt. Gewoon, omdat ik het heerlijk vind om af en toe lekker sarcastisch en met een vette dikke knipoog een stukje te schrijven. Puur daarom.
BeantwoordenVerwijderenMijn vader en mijn oom waren ook geen stalkers. Echt niet.
En ik kan je gerust stellen. Ik focus me echt niet op een zoektocht, geloof me. Dit is geschreven met een HELE VETTE DIKKE knipoog. Omdat ik het leuk vind.
Hmm, haha dan heb ik het inderdaad te serieus genomen! Ik heb nooit gezegd dat je oom of pa stalkers waren hoor. Ik ken dat soort verhalen ook van die generatie, dat was normaal in die tijd. Je hebt gelijk dat die mannen nu schaarser zijn geworden, ik gooide het erop dat mannen van nu sneller denken dat ze stalkers zijn als ze in dat plaatje passen. Het past niet meer in de overhaaste, materialistische, individualistische maatschappij met een overvloed aan keuzes in het digitale tijdperk, zoals je zelf al een beetje aangaf.
VerwijderenIn ieder geval: ga zo door met schrijven, je schrijft erg leuk!