TWINTIG EN EEN BEETJE MEER

De diploma is net in handen en het eerste loonstrookje is al veilig opgeborgen in de o zo burgerlijke map met ‘belangrijke papieren’. Begin twintigers. We zijn te oud om elk weekend gek te gaan in de stad, maar veel te jong om thuis te blijven. Is een avondje goed doorzakken in de kroeg nog wel verantwoord als je maandag weer om half negen met een frisse smoel op kantoor wordt verwacht?

Verantwoordelijkheden en verplichtingen geven ons een veilig gevoel, maar maken ons ook weer bang. En feitelijk – als we erover na denken – vallen die verplichten ook wel weer mee.

Weekenden zijn ineens kostbaar. Waardevol. Zoveel vrije tijd als in het studentikoos onbezorgde leventje komt nooit meer terug. De zaterdag wordt volgestouwd met vriendinnen, vriendjes en familie. Omdat we niets willen missen. Maar wanneer plannen we dan tijd in voor onszelf?

Onze Facebook tijdlijn is gevuld met verlovingen, huwelijken, samenlevingscontracten en zwangerschappen. Om nog maar te zwijgen over alle huizen en appartementen die zomaar worden gekocht en gerenoveerd.

Het besef dat een droomcarrière zoals in The Hills er niet in zit. Dat lopen met een Starbucks koffie naar je werk eigenlijk helemaal niet zo fancy is als dat het lijkt. En dat we ons leven absoluut niet meer moeten vergelijken met de Gossip Girl afleveringen die we al honderd keer hebben gezien.

Later als ik groot ben bestaat niet meer. Het is nu later. We kunnen te veel en daarom willen we te veel. Willen we Rens Kroes achternagaan en ons wagen aan superfoods, alles met hashtag healthy delen via social en een blokjesbuik produceren. Of drinken we nog zoete witte wijntjes en proppen we ons de volgende ochtend vol met een vet katerontbijt. Geloof me, katers worden alleen maar erger in de loop van de twintig.

Het gevoel dat we overal een mening over moeten hebben en overal bij moeten zijn, maar stiekem een heel weekend met een kater, thee, chocola en laptop in bed willen liggen. Netflix it is. En eigenlijk nog lang niet volwassen willen zijn.

Het moment dat we beseffen dat ruige plannen als reizen en backpacken ineens wel heel ver weg lijken. Dat we ervan overtuigd waren dat we voor onze twintigerjaren samen met een rugtas de halve wereld gezien zouden hebben. Maar, uiteindelijk na onze studie de veilige weg hebben gekozen. Werk en “iets gaan opbouwen”.

Dat we stiekem ook echt iets willen opbouwen. Maar we hebben niet zomaar een paar duizend euro op onze rekening. En een vast contract is ook nog ver te zoeken. Een huis kopen is helemaal niet zo vanzelfsprekend als het lijkt. Hoe doen mensen dat toch?

Elke keuze die we maken bepaalt een deel van ons leven. En we zijn bang de verkeerde keuzes te maken. In je carrière, in de liefde. We zijn nog jong en hebben genoeg fun. Maar toch wordt er nu wel iets van ons verwacht. We hebben het gevoel dat we daar zelf voor moeten zorgen. Dat de keuzes die we maken ons daar brengen.

Ik ben gelukkig dat ik mezelf deze vragen kan stellen en zie het als een luxe probleem. Ik heb een baan en ben gezegend met familie en vrienden. Maar zo zijn er zoveel. En toch zijn we bang. Rond de tijd dat we de dertig hebben bereikt weten we vast meer. Tot die tijd kunnen wij tobbende twintigers verder ontdekken en kiezen. En dat is maar goed ook. Want er is nog genoeg!