Ik vind de herfst maar nat en guur als ik weer eens natgeregend thuis kom, of erger nog: als ik weg moet en het buiten hoost als een gek. Of bijvoorbeeld wanneer de hond eruit moet en alle ogen op mij gericht zijn, terwijl het huis schudt op zijn grondvesten van de harde wind die er waait. Mijn mascara die tot onder mijn kin zit als ik eenmaal op school ben beland. Of de zon die nét niet fel genoeg schijnt om de warmte te voelen, maar wel laag genoeg hangt om de weg voor je onzichtbaar te maken. Die natte bladeren die je overal ziet liggen, spekglad. Je raakt het zicht op de goede weg kwijt en je zal niet de eerste zijn die lelijk uitglijdt.
Eenmaal thuis, warm met een kleedje en een kop thee op de bank voel ik meer voor de zaligheid van dit seizoen. Op zo’n moment kan ik de wereld aan. Binnen. Dat dan weer wel.
En laten we eerlijk zijn. Zonder al het gure en natte van de herfst heb je ook de zalige momenten niet dat je heerlijk droog binnen op de bank zit, terwijl je net nat geregend bent. Met je haar in een rommelige knot op je hoofd, de uitgelopen mascara net van je kin gehaald en een goede serie op tv. Extra fijn, omdat je een half uur geleden nog zeiknat op de fiets zat. Of de bladeren: die in de herfst toch wel hun toppunt bereiken qua kleurencombinaties en prachtige uitzichten. Lovely.
Hmm. Ik zeg: laten we genieten van de laatste dagen van de herfst, voor de écht gure en koude winter op de stoep staat. Het is immers nog steeds boven nul.
Of voel je toch meer voor de romantische en gezellige winter en kun je eigenlijk niet wachten?
x Soles
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk dat je een berichtje achter laat. Thanks!